این قلم من شرم دارد..دایم خجالت میکشد..هرچه میگویم بنویس اما پاسخی جز نمیتوانم ندارد..مرا چه به از او سرودن؟من که باشم که بخواهم از او بنگارم؟

اشک های جوهری اش را بر ورق میریزد..میگویم تمامش کن و بنویس..شهامتش را داشته باش و از والاترین عشق ها سخن بگو..بگو تا دل تمام مردم جهان 

اخت شود با این جنون..بنویس و بگذار عشق من و خدایم در گوش تمام عالم زمزمه شود و هر عاشقی را عاشق تر کند و هر کافری را مجنون!!

بنویس از خدایم..از مادام العمری که باهم خواهیم ماند..بگذار فریاد من در تمام جهان منعکس شود..من عزیزدردانه ی خدایمم و او هم اولین و اخرین عشق بی همتای من!!

نیکتا هرمزدی